"I odezwał się pewien poeta: Mów nam o pięknie. A on odpowiedział:

GDZIE BĘDZIECIE POSZUKIWAĆ PIĘKNA I W JAKI SPOSÓB JE ZNAJDZIECIE, JEŚLI ONO SAMO NIE BĘDZIE WASZĄ DROGĄ I PRZEWODNIKIEM?

I JAK BĘDZIECIE O NIM MÓWIĆ, JEŚLI NIE BĘDZIE TKACZEM WASZEJ MOWY?

   Smutni i dotknięci mówią: „Piękno jest dobre i delikatne. Jak młoda matka na pół zawstydzona własna wspaniałością – piękno pośród nas”.

   A namiętni mówią: „Nie, piękno jest czymś potężnym i groźnym, jak burza wstrząsa ono ziemią pod stopami i niebem ponad naszymi głowami”.

   Zmęczeni i strapieni mówią : „Piękno jest cichym szeptem. Przemawia w naszej duszy. Jego głos poddaje się naszemu milczeniu, jak nikłe światło drżące w obawie przed cieniem”.

   Niespokojni natomiast mówią: „Słyszeliśmy, jak wołało wśród gór, a do jego głosu dołączył się stukot kopyt, bicie skrzydeł i ryk lwów”.

   Nocą strażnicy miejscy mówią: „Piękno wstało o świcie na wschodzie”.

   A w południe ciężko trudzący się ludzie i podróżni: „Widzieliśmy, wychylało się nad ziemią z okien zachodzącego słońca”.

   W zimie zasypani śniegiem mówią: „Nadejdzie wiosna, skacząc po górach”.

   A w letnim upale żniwiarze mówią: „Widzieliśmy je jak tańczyło wśród liści jesiennych, i widzieliśmy w jego włosach śnieg unoszony wiatrem”.

   Wszystko to powiedzieliście o pięknie, lecz naprawdę nie mówiliście o nim, tylko o waszych niezaspokojonych potrzebach.

   A piękno nie jest potrzebą, lecz ekstazą.

   Nie jest spragnionymi ustami ani pustą wyciągniętą ręką, lecz raczej rozpłomienionym sercem i oczarowaną duszą.

   Nie jest obrazem, który moglibyście ujrzeć, ani pieśnią, którą słyszycie, lecz raczej obrazem, który widzicie zamknąwszy oczy i pieśnią, którą słyszycie przez zamknięte uszy.

   Nie jest sokiem w pobrużdżonej korze, ani skrzydłem przyrosłym do szponów, lecz raczej wiecznie kwitnącym ogrodem i gromadą aniołów w nieustającym locie.

MIESZKAŃCY ORFELASY, PIĘKNO JEST ŻYCIEM, KIEDY ŻYCIE ODSŁANIA SWE ŚWIĘTE OBLICZE.

LECZ TO WY JESTEŚCIE ŻYCIEM I ZASŁONĄ.

PIĘKNO JEST WIECZNOŚCIĄ PRZEGLĄDAJĄCĄ SIĘ W ZWIERCIADLE.

LECZ TO WY JESTEŚCIE WIECZNOŚCIĄ I ZWIERCIADŁEM.

Kahlil Gibram, Prorok.

   Tęsknię do zdjęć, jakie robiłem w dzieciństwie: O! I bach zdjęcie – bez zwracania uwagi na to jak fotografuję, na kompozycję, na to, że zachwyt światem mógł być spowodowany zjedzonym przed chwilą deserem. Zdjęcia te wywoływałem w ubikacji: odbitki - stykówki z małego obrazka wywoływałem w kuwecie w uniwersalnym wywoływaczu – naświetlałem kieszonkową latarką. Sądzę, że w takich zdjęciach zawarte jest coś najważniejszego.

   Ważna jest spontaniczność, świeżość, szczerość, czystość percepcji, działania, bycia – swoista bezmyślność, jak towarzysząca robieniu kupy. Wierzę, że we wszystkim co staje się za sprawą człowieka (świadomie a bardziej nieświadomie), a także we wszystkich przypadkach od niego niezależnych, można znaleźć coś ułatwiającego samopoznanie i coś wskazującego na TO, co w swej istocie jest poza światem widzialnym, poza światem emocji, poza światem intelektu.

   Moim najważniejszym osiągnięciem w fotografii jest to, że nie mam nałogu fotografowania ani fotograficznego widzenia mimo sporej satysfakcji z wykonania wielu zdjęć. Moje fotografowanie stało się, niczego istotnego we mnie nie rozwijającą (a właściwie hamującą rozwój) twórczą zabawą. Jest czapką niewidką na głowie wariata, włóczęgi, niebieskiego ptaka zbierającego owoce w cudzym ogrodzie lub o północy odprawiającego swoje misteria w ruinach świątyni na cmentarzu.

  Tworzenie jest przekształcaniem i przekraczaniem kulturowo zdeterminowanych zachowań, umożliwiającym samopoznanie i lepsze przystosowanie w zmieniającym się świecie wewnętrznym i zewnętrznym. Sztuka pełni podobną funkcję co kontakt z drugim człowiekiem, z własnymi projekcjami, dając czasem przebłyski odkrywające COŚ istotnego. Odkrywanie (ostatnio dla mnie najważniejsze) jest przekraczaniem, rozwijaniem w sobie tego, co istnieje poza normalnym przystosowaniem się do ludzkiego świata (natury, kultury, tworzenia), jest ścieżką biegnącą między psychozą a nawiedzeniem, nie prowadzącą dokądś, nie ścieżką ...

Waldemar FRĄCKIEWICZ - WIDZENIE: INDEX